Bráðaþjónusta fyrir geðsjúka

Ég samgleðst Gunnari Hrafni yfir því að hafa komist aftur upp úr hyldýpinu. Það getur verið erfitt og ekki bætir kvíðinn yfir að taka aftur til starfa og reyna að útskýra fyrir fólki hvers eðlis veikindin voru.

Sjálfur þjáist ég meðal annars af þunglyndi og kvíða og á nokkrar sjálfsvígstilraunir að baki. Ekki er lengra en síðasta vor að ég vaknaði á geðdeild Landsspítalans og ég get seint fullþakkað því góða fólki sem þar vinnur.

Það er rétt hjá þingmanninum að það eru ákveðnar brotalamir að finna í geðheilbrigðiskerfinu. Bráðaþjónusta er ekki í boði allan sólarhringinn og nánast ómögulegt að hitta lækni þegar þar er komið. Hjúkrunarfræðingarnir gera sitt besta og rúmlega það, en fá úrræði eru til staðar.

Deildirnar á Landsspítalanum eru nánast alltaf fullar og biðin eftir innlögn getur verið nokkrir mánuðir ef ekki er um bráðatilfelli er að ræða. Of fáir læknar eru til að sinna öllum þessum sjúklingum þannig að sjúklingar geta oft ekki hitt lækni nema í hálftíma í viku hverri, og þá í tíu til fimmtán mínútur í senn.

Eftir útskrift af spítala tekur ekki betra við því nánast ómögulegt er að komast að hjá geðlæknum. Þeir geta bara ekki bætt við sig fleirum. Ég brotnaði saman eftir að hafa reynt að finna mér lækni, og í dag styðst ég við minn heimilislækni. Ég er það heppinn að hafa góðan heimilislækni sem hefur unnið með geðheilbrigði en brátt fer hann á eftirlaun og því veit ég ekki hvað tekur við næst.

Það er mun minna álag hjá Landsspítalanum í dag en árið 2006 þegar ég var útskrifaður frá Fossvogi eftir sjálfsvígstilraun án þess að fá inni á geðdeild og eina geðheilbrigðisþjónustan sem ég fékk var tíu mínútna viðtal við geðlækni sem gerði ekki annað en að auka við mig lyf. Þótt svo sé er ekki nægjanleg bráðaþjónusta til staðar í dag.

Gunnar Hrafn snýr aftur eftir veikindi